شیرهای مبارز-استادحمزه بیژنی ووشو دهدشت

به طور کلی هر چه سن بالاتر می رود برای رسیدن به سطح مطلوب قابلیت ارتجاعی بدن، می بایست زمان بیشتری را صرف کرد. خوشبختانه هر چه بر سن افزایش می یابد، انسان صبورتر می شود.

آقای M.Alter که یک کارشناس برجسته است، کم شدن انعطاف پذیری بدن در اثر بالا رفتن سن را ناشی از تغییراتی می داند که در بافت های رابط و پیوندی رخ می دهد.

هم چنان که سن بالاتر می رود، بدن به تدریج مقداری از آب خود را از دست می دهد.

اعتقاد بر این است که (کشش و انبساط بدن، اعصاب را جهت تولید یا حفظ چربی بین فیبرها و بافت های پیوندی تحریک می کند، بنابراین مانع ایجاد چسبندگی می گردد.)

از این رو، با تمرین و ورزش می توان تا حدی، کمبود انعطاف پذیری که در روند پیری اتفاق می افتد را به تاخیر انداخت.

علاوه بر آن آقای M.Alter اظهار می دارد که ایجاد برخی از تغییرات فیزیکی که به افزایش سن مربوط می شود، به شرح زیر است:

۱. افزایش میزان رسوبات کلسیم، چسبندگی ها و رابط های متقاطع در بدن.

۲. افزایش سطح تجزیه (خرد شدگی) و کم آبی.

۳. تغییر در ساختار شیمیایی نسوج و بافت ها.

۴. افت (نرمی) به دلیل جایگزینی فیبرهای ماهیچه با فیبرهای کلاژن و چربی دار.

. . . . .

این بدان معنا نیست که اگر شما مسن هستید یا بدنتان غیر قابل انعطاف است، پس رسیدن به انعطاف پذیری را دور از دسترس بدانید و دست از تلاش بردارید یا تسلیم شوید.

بلکه منظور این است که وقتی شما می کوشید تا انعطاف پذیریتان را افزایش دهید، می بایست سخت تر، دقیق تر و برای مدت زمان بیشتری تمرین کنید. در هر سنی می توان قدرت بافت های ماهیچه ای و کشش بافت های پیوندی یا رابط را افزایش داد.